در کاشت ایمپلنت دندان، غیر از دو بعد باکال لینگوال و مزیو دیستال، یک بعد دیگر هم داریم که ایمپلنت در چه عمقی قرار می‌گیرد. عمق قرارگیری ایمپلنت دارای اهمیت بسیار بسیار زیادی است. در این شرایط، وقتی رادیولوژیست اعداد مربوطه را شناسایی کرده و گزارش می‌دهد، ما فقط مقدار استخوان موجود را داریم نه زاویه ایمپلنت را داریم و نه می‌دانیم ایمپلنت را در چه عمقی بگذاریم. آیا ایمپلنت باید در موقعیت ات کرست باشد یا کمی کرونالی‌تر یا حتی در عمق بیشتری قرار گیرد.

عمق قرارگیری ایمپلنت را می‌توان از روی پروتز و اینکه تاج مصنوعی دندان که قرار است به فرد داده شود کجا قرار خواهد گرفت، تعیین کرد. پس اول باید بدانیم که در آینده قرار است به کجا برسیم و سپس بر این اساس، اسکن‌ها را آنالیز کنیم تا محل قرارگیری ایمپلنت را تعیین نماییم.

بر همین اساس است که می‌گوییم آیا احتیاج به ریداکشن داریم یعنی به استخوان وسیع‌تر و بهتری برسیم یا نه لازم است هوریزنتال آگمنتیشن انجام دهیم که در این صورت نیاز به زمان بیشتری داریم تا گرفت بخواهد تبدیل به استخوان شود و سپس بتوان وارد مرحله بعدی شد یا نه باید یک ورتیکال آگمنتیشن انجام داد و بسته به روشی که قرار است استفاده کنیم ۶ یا ۹ ماه صبر کنیم تا ایمپلنت را بگذاریم. تمامی این موارد برمی‌گردد به موضوع پروتز. ایمپلنت یک درمان پروتزی است که یک مرحله بی‌نهایت مهم جراحی دارد. پس ما باید ابتدا بدانیم که پروتز کجاست و قرار است در آینده چه نوع پروتزی به بیمار بدهیم و بعد تصمیم بگیریم.