توضیحات آقای دکتر عمار نشاطی در مورد کانکشن هگز در ایمپلنت فیکس

در دیزاین ایمپلنت فیکس که لاین جدید بایوتری است، از هگز ۲.۱ میلیمتر استفاده شده که مشابه کانکشن استاندارد در لاین قبلی آن بوده و به لحاظ پروتزی، کار با آن بسیار راحت است. یک نکته‌ای که وجود دارد نگرانی‌هایی در مورد تیپر ناحیه سرویکال یا همان گردن ایمپلنت است که چون این ناحیه، کمی به حالت تیپر به سمت مرکز است امکان دارد هگز، این ناحیه را تضعیف کند.

توضیحات آقای دکتر محمد هرندی در مورد مفهوم PASS در جراحی ایمپلنت دندان

اصول GBR به نام PASS شامل Primary closure، Angiogenesis، Space و Stability است. در بحث Fresh Socket Implant می‌خواهیم مفهوم PASS را پیاده کنیم. دندان‌ها به روش با حداقل تهاجم کشیده شده، حفره دندان کاملاً سالم بوده، ایمپلنت‌ها در جای درست خود گذاشته شده، فضای باکال گپ ایجاد شده، در باکال گپ پودر استخوان قرار داده شده و GBR صورت گرفته است. ما یک شانس بزرگی که داریم در Socket Preservation و گرفتی که در باکال ایمپلنت انجام دادیم، یک هاوزینگ استخوانی بسیار خوب داریم که نگرانی‌های ما را از بابت پایداری کمتر می‌کند. اما اگر در قسمت بالای ناحیه یعنی کرستال، کاری صورت نگیرد طبیعتاً پایدار نیست، حرکت داریم و Wash out اتفاق افتاده و در این ناحیه، استخوانی تشکیل نمی‌شود. در حالی که دقیقاً همین جا، جای مهمی برای ماست. قسمت پایین لخته شکل گرفته و استخوان سازی انجام می‌شود. دغدغه اصلی ما در ناحیه کرست است.

توضیحات آقای دکتر فرشاد جعفری در مورد تأثیر سطح ایمپلنت دندان بر روی استخوان سازی

سطح ایمپلنت‌های بایوتری، SLA و هیدروفیلیک بوده و میزان تخلخل آن تا حد زیادی افزایش پیدا کرده است. همین ویژگی، سرعت استخوان سازی را بسیار افزایش می‌دهد. از همین سطح در ایمپلنت‌های جدید FIX بایوتری که اختصاصاً برای بارگذاری فوری طراحی شده، استفاده شده است تا با داشتن قابلیت اکتیو و هیدروفیل بودن بلافاصله بتواند سلول‌ها را به خود جذب کند و فرآیند استخوان سازی را تا حد زیادی تسریع نماید.

توضیحات آقای دکتر امیررضا معیر در مورد پایداری اولیه در دندانپزشکی دیجیتال

بعد از اینکه جای ایمپلنت‌ها و فاصله آن‌ها مشخص شد، نرم‌افزار مربوط به دندانپزشکی دیجیتال یک خروجی می‌دهد که نشان می‌دهد چقدر از این ایمپلنت احتمالاً در استخوان قرار ندارد. به خصوص هنگام ایمپلنت فوری، خیلی این مورد را داریم. چقدر از ایمپلنت با استخوان تراکم کم و چقدر از آن با استخوان تراکم زیاد در تماس است. بر اساس این پروتکل می‌توان دید که آیا پایداری اولیه داریم یا نه. آیا می‌توان به بیمار خود گفت که می‌توان ایمپلنت فوری قرار داد یا نه. اگر نتوانیم به یک ثبات مناسب برسیم، کاشت ایمپلنت شکست می‌خورد و بیمار هم ناراضی خواهد بود.

توضیحات خانم دکتر نازیلا نجاری در مورد کانکشن ایمپلنت بایوتری با اباتمنت

یکی از مانورهایی که سیستم بایوتری روی بحث پروتزی اعمال کرده در قسمت کانکشن بین اباتمنت و فیکسچر است. زمانی که یک کانکشن درست و فیت داشته باشیم می‌توان مطمئن بود وقتی که فانکشنی نداریم در این ناحیه تجمع میکروبیال اتفاق نمی‌افتد و در مرحله فانکشن نیز پمپ میکروبی نخواهیم داشت. متعاقباً وقتی یک کانکشن کاملاً فیکس و پایداری را داریم از این بابت خیال ما راحت است که پمپ میکروبی بین اباتمنت و فیکسچر به حداقل می‌رسد. وقتی پمپ میکروبی حداقل مقدار باشد متوجه می‌شویم که در طولانی مدت پیچیدگی‌های پروتزی مانند شل شدن پیچ، شکستگی پیچ و حتی شکست فیکسچر (که همه می‌تواند ناشی از این باشد که پروتز در آن ناحیه بنابر دلایل مختلف شل است) به مراتب کمتر خواهد شد.